تمنای طلوع

به تمنای طلوع تو جهان چشم به راه...

تمنای طلوع

به تمنای طلوع تو جهان چشم به راه...

دنبال کنندگان ۳ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
طبقه بندی موضوعی

۲۲ مطلب با موضوع «نوشته ها :: مطالب قرضی» ثبت شده است

ما و گناهانمان

«ما با گناهانمان عذاب می‌شویم، نه به خاطر آنها»
البرت هابارت

شکر فارسی

در پاکستان نام های خیابان‌ها و محلات اغلب فارسی و صورت اصیل کلمات قدیم است.

خیابان های بزرگ دو طرفه را شاهراه می‌نامند، همان که ما امروز «اتوبان» می‌گوییم!

بنده برای نمونه و محض تفریح دوستان، چند جمله و عبارت فارسی را که در آنجاها به کار می‌برند و واقعا برای ما تازگی دارد در اینجا ذکر می‌کنم که ببینید زبان فارسی در زبان اردو چه موقعیتی دارد.

 نخستین چیزی که در سر بعضی کوچه‌ها می‌بینید تابلوهای رانندگی است.
در ایران اداره‌ی راهنمایی و رانندگی بر سر کوچه‌ای که نباید از آن اتومبیل بگذرد می‌نویسد:« عبور ممنوع» و این هر دو کلمه عربی است، اما در پاکستان گمان می‌کنید تابلو چه باشد؟
«راه بند»‌!

تاکسی که مرا به قونسلگری ایران درکراچی می‌برد کمی از قونسلگری گذشت، خواست به عقب برگردد،یکی از پشت سر به او فرمان می‌داد، در چنین مواقعی ما می‌گوییم:
عقب، عقب،عقب، خوب!

 اما آن پاکستانی می‌گفت: واپس، واپس،بس!

و این حرفها در خیابانی زده شد که به « شاهراه ایران» موسوم است.

این مغازه‌هایی را که ما قنادی می‌گوییم( و معلوم نیست چگونه کلمه‌ی قند صیغه‌ی مبالغه و صفت شغلی قناد برایش پیدا شده و بعد محل آن را قنادی گفته اند؟)
آری این دکانها را در آنجا «شیرین‌کده» نامند.

 آنچه ما هنگام مسافرت «اسباب و اثاثیه» می‌خوانیم، در آنجا «سامان» گویند.
 سلام البته در هر دو کشور سلام است. اما وقتی کسی به ما لطف می‌کند و چیزی می‌دهد یا محبتی ابراز می‌دارد، ما اگر خودمانی باشیم می‌گوییم: ممنونم، متشکرم، اگر فرنگی مآب باشیم می‌گوییم «مرسی» اما در آنجا کوچک و بزرگ، همه در چنین موردی می‌گویند:« مهربانی»!

 آنچه ما شلوار گوییم در آنجا «پاجامه» خوانده می‌شود.

 قطار سریع السیر را در آنجا«تیز خرام» می‌خوانند!

جالبترین اصطلاح را در آنجا من برای مادر زن دیدم، آنها این موجودی را که ما مرادف با دیو و غول آورده‌ایم «خوش دامن» گفته‌اند. واقعا چقدر دلپذیر و زیباست.

از پاریز تا پاریس_محمدابراهیم باستانی پاریزی / چاپ ششم، ١٣٧٠/صص ١٣٣و ١٣٤

به نقل از فضای مجازی

صلیب ایرلندی با بسم الله کوفی!

«پرفسور سانتیلانا» استاد دانشگاه رم در پایان یادداشتهای خود درباره قانون و اجتماع مسلمانان می‌نویسد: «الان در موزه بریتانیا یک «صلیب» برنجی طلاکاری شده ایرلندی که متعلّق به قرن نهم میلادی (تقریباً مربوط به یک هزار سال قبل) است وجود دارد که در وسط آن جمله «بسم اللَّه»! با خطوط کوفی نوشته شده ... و سکّه‌ای هم مربوط به پادشاه «مرسیا» موجود است که کاملًا شبیه به دینار مسلمانان است (حتی نقوش آن نقوش اسلامی می‌باشد) سپس می‌گوید: در هیچ یک از این دو قسمت صنعت گران غربی تشخیص نداده‌اند که چه چیز را تقلید یا انتخاب می‌کنند و الّا جمله‌ای که «مخصوص مسلمانان» بود بر روی «سکه مسیحی» نمی‌زدند و آیه‌ای که منحصر به آیین محمد صلی الله علیه و آله بود بر روی «صلیب» که علامت مقدّس آنهاست نمی‌نوشتند. خوب ملاحظه می‌کنید عین این تقلیدی که امروز در محیط ما رایج شده و کلمات و حروف و عبارات لاتینی را بدون درک معانی آن تقلید می‌کنیم آن روز در میان اروپاییها نسبت به خطوط اسلامی رواج داشت، نه تنها در خطوط، بلکه در تمام «صنایع» خود دنباله رو ما بودند و هنگامی که به شرق می‌آمدند با سوغاتی از علوم و آثار صنعتی شرق به کشورهای خود باز می‌گشتند.

کتاب اسرار عقب ماندگی شرق از آیت الله مکارم، صفحه 55

#عقب_ماندگی

سرهایی که بالا رفته اند اما در حقیقت خالی اند

از لقمان حکیم نقل است :

روزی در کنار "کشتزاری از گندم"ایستاده بودم

خوشه هایی از گندم که از روی "تکبر" سربرافراشته, و خوشه های دیگری که از روی "تواضع" سر به زیر آورده بودند...

نظرم را به سوی خود جلب کرد.

و هنگامی که آنها را لمس کردم, بسیار تعجب کردم, خوشه هایی را که سربرفراشته,"خالی از گندم", و خوشه های سر به زیر را "پر از دانه های گندم" یافتم...

با خود گفتم در "کشتزار زندگی" چه بسیارند, سرهایی که بالا رفته اند اما در حقیقت خالی اند.

برگرفته از کانال: https://t.me/seyed_majidi 

زمان نه چندادن کافی

یک جایی خوندم که لئونارد برنستاین گفته بود :

همه ی چیزی که برای رسیدن به چیز های بزرگ نیاز دارید یک طرح ،و زمان نه چندان کافی است.

در باب اطلاعات

چند وقت قبل یکی از دوستان این پیام را برای من ارسال کرد که جالبه . خواستم شما هم ببینید.

- الو، پیتزا گوردون؟
- خیر آقا، پیتزا گوگل.
- آه، ببخشید؛ اشتباه گرفتم.
- خیر آقا؛ گوگل اونو خریده.
- بسیار خوب؛ لطفاً سفارش مرا یادداشت کنید.
- بله آقا؛ مثل معمول باشه؟
- معمول؟ مگر شما منو می‌شناسین؟
- طبق برگۀ داده‌های سفارش دهندگان ما، در ۱۲ مرتبۀ پیشین، شما پیتزا با پنیر، سوسیس با لایۀ ضخیم سفارش داده‌اید.
- بسیار خوب؛ این دفعه هم همون باشه.
- می‌توانم پنیر ریکوتا، سبزی شابانک (arugula) با گوجۀ خشک را به شما توصیه کنم؟
- چی؟ من از سبزی‌ها متنفّرم.
- ولی وضعیت کلسترول شما خوب نیست، آقا.
- شما از کجا می‌دونین؟
- شماره تلفن ثابت شما با اسمتان را در راهنمای مشترکین وارد کردیم؛ نتیجۀ آزمایش خون شما در هفت سال گذشته به دست آمد.
- بسیار خوب؛ امّا این پیتزا را نمی‌خواهم! من دارو می‌خورم.
- ببخشید؛ امّا شما داروی خودتان را مرتّب نمی‌خورید؛ از پایگاه داده‌های تجاری ما معلوم می‌شود که شما در چهار ماه گذشته فقط یک بسته سی‌تایی قرص کلسترول را در شبکۀ فروش دارو خریداری کرده‌اید.
- من مقدار بیشتری از داروخانۀ دیگری گرفتم.
- در صورت کارت اعتباری شما ثبت نشده است.
- نقد پرداخت کردم
- امّا طبق صورت حساب بانکی شما، آنقدر وجه نقد برداشت نکرده‌اید.
- من منبع دیگری برای پول نقد دارم.
- این موضوع در اظهارنامۀ مالیاتی شما ذکر نشده است؛ مگر آن که منبع درآمدی داشته باشید که اظهار نکرده باشید.
- به جهنّم!
- متأسّفم آقا، ما این اطّلاعات را فقط به قصد کمک به شما استفاده می‌کنیم.
- کافیه! از گوگل و فیسبوک و توییتر و واتس‌آپ حالم به هم می‌خوره. می‌روم به جزیره‌ای بدون اینترنت، تلویزیون کابلی، که هیچگونه خطّ تلفن موبایل در آنجا وجود نداشته باشه و کسی مراقب من نباشه و جاسوسی منو نکنه.
- متوجّهم آقا، امّا شما ابتدا باید گذرنامۀ خود را تمدید کنید؛ چون ۵ هفته پیش اعتبارش تمام شده است.😐🤔😂

میدونی کی تو دریا غرق میشه

بیمار: میدونی کی تو دریا غرق میشه؟
دکترهاوس: معلومه اون که شنا بلد نیست!!
بیمار: برعکس اونی که شنا بلده غرق میشه؛
اونی که شنا بلد نیست تو دریا نمیره!

بتعیش کثیر بتشوف کثیر

لبنانی ها مثلی دارند می گویند: بتعیش کتیر بتشوف کتیر.زیاد زندگی کنی چیزهای زیادی می بینی.

مردم خوابند ...

متن سنگ قبر آن ماری شیمل

جالب است که بر روی سنگ قبر این مستشرق و مولوی شناس آلمانی با خط نستعلیق این کلام نورانی از امیرالمومنین نقش بسته:

الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا:مردم خوابند و وقتی می میرند بیدار می شوند.

سنگ قبر آن ماری شیمل

 

استادی که وارد صنعت نشود

به نظر من استادی که وارد صنعت نشود ، مانند قاضی است که دادگاه نرود و پزشکی است که مریض نبیند، کسی این را می پذیرد ؟ هیچ کس نمی پذیرد.

دکتر فرزین